Niets gebeurd?

Ai ai, zo gaat dat dus. Met veel goede bedoelingen een blog begonnen, en nu al weer veel te lang niets gepubliceerd. Dank voor de herinneringen!

Nu, heb ik tijd, Flo slaapt nog, Aisha is gevoed, verschoond en slaapt, de honden hebben gegeten en ik heb de afwas gedaan (het is immers moederdag).

Oke, hier gaan we dan met de grote Marnix-update:

M'n gips is er af, dus dat is vooruitgang. Het gaat gelukkig goed met de knie. Wel een beetje voorzichtig nog doen op oneffen ondergronden. In Kenia is dat dus overal, behalve in de bank ;-)

M'n broer is langs geweest om Aisha te zien. Erg leuk. Laatste keer was in 2005. Hij vond wel dat er vooruitgang te zien was (pfff... gelukkig maar)

Erg leuk om hem te kunnen laten zien hoe we hier leven, en heel leuk natuurlijk dat hij Aisha heeft gezien en Florence beter heeft leren kennen. Blijft toch altijd een beetje raar idee, dat zoveel mensen m'n vrouw maar 1x hebben gezien.
Maar: in augustus komt Flo weer mee naar Nederland, dus dan heeft iedereen haar in ieder geval al 2x gezien.

Op ons eigen land hebben we ook vooruitgang gemaakt. Het land is omheind. De fundering van ons huis is gelegd, de 3 personeelswoningen zijn bijna klaar. De dam is compleet uitgegraven (25 bij 15 meter en 3 meter diep, in rotsgrond en met de hand)

Het wordt mooi, en Flo en ik hebben heel veel zin om aan ons eigen plekje te kunnen gaan bouwen. Privacy is toch een issue hier op het terrein.

Nu is het zondag ochtend 10 uur en ben ik bijvoorbeeld al weer 3x gestoord voor het een of het ander. Als je er niet bent, lossen ze het gewoon prima zelf op, ben je er wel dan vinden ze dat ze het moeten vragen....

Met m'n broer en een vrijwilligster, Annemieke (die hier nu voor de 5e keer was) o.a. ook op bezoek geweest bij een bedrijf van twee Nederlanders hier in de buurt. Zij maken een virus dat helpt bepaalde insecten te bestrijden. Erg ingewikkeld en interessant.

Wat is er verder gebeurd?

Ik weet dat ik vorige keer ook al geschreven heb over een moeder en een baby, maar dat zijn toch vaak erg ingrijpende verhalen.

Florence werd zaterdag twee weken geleden gebeld dat er grote problemen waren met een moeder (18 jaar) in Kiandutu, de grootste sloppenwijk hier, die 2 weken daarvoor bevallen was van een zoontje. Wij in de auto ernaartoe.

Heb heel wat gezien de laatste jaren, maar dit was wel heftig. Een modderhuisje zonder ramen van 2 bij 2 meter, met helemaal niets...

Veel arme mensen hebben wel iets, bijvoorbeeld een bed zonder matras etc. Deze mensen hadden alleen wat kookspullen.

Beide ouders waren 18 jaar en dit was hun 2e kind. Ze waren van de Luo-stam.

De vrouw kon geen borstvoeding geven, want haar borst was verstopt en dus ontstoken. Dit was een abces geworden en de pus liep uit de huid. De borst was gigantisch opgezwollen en het zag er uit als brandwond. Het 2-jarige jongetje werd dus grootgebracht op (waarschijnlijk niet schoon) water en pap. Dat kan dus echt niet.

We hebben voor haar zuigelingen-poedermelk gekocht en kwamen erachter dat dit 8 euro per blik kost. De beste vader verdiende een halve tot een euro per dag...

Er is geen ander alternatief. Zoiets doet je wel iets meer begrijpen van de kindersterfte in dit soort landen.

Maar goed, wij met de vrouw naar het ziekenhuis, waar haar borst uiteindelijk opengesneden is om alle viezigheid eruit te kunnen halen.

Het baby'tje was op sterven na dood. Zag er 10x lichter uit dan Aisha toen ze geboren werd. Zal het niet snel vergeten, het grootste gedeelte van z'n hoof waren z'n oogkassen met diepe ingevallen ogen. Het had niet de kracht om te huilen of wakker te zijn. Sliep alleen maar. Was dus eigenlijk bezig dood te gaan.

Met de zuigelingenmelk knapte hij ontzettend snel op. Florence haar zus had vakantie van school en heeft de familie een paar dagen gehopen. Na drie dagen werd de eerste lach gezien en we waren er allemaal zeker van dat hij het zou gaan halen. Bij een lokale supermarkt wat blikken zuigelingenmelk losgepeuterd (hier hadden we geen budget voor) en we konden even verder. De vader werk gegeven op ons eigen land, zodat hij opeens 2,5 euro per dag verdiende.

Toen ze op een avond aan het koken waren is de vader het huisje uitgelopen om wat groente te halen. De moeder liep ook even naar buiten. Toen is er brand uitgebroken in het huisje en is het jongetje omgekomen, zijn zusje van twee kon nog ontsnappen.....

Dus Florence moest de volgende dag alles helpen organiseren voor de begrafenis omdat de ouders helemaal in shock waren. Het moest zo snel mogelijk begraven worden omdat anders de kosten van het mortuarium erg oplopen.

Kon Flo dus die baby uit het mortuarium gaan halen en een kistje en alles gaan regelen. Heftig, terwijl je thuis ook een baby hebt. Maakt je continu bewust van hoe bevoorrecht we zijn en hoe ongelooflijk zwaar sommige mensen het hebben.

En als je deze mensen ontmoet, dan gaan ze toch weer verder; hebben ze na een paar dagen weer plannen voor de toekomst etc. Deze mensen zijn zo sterk. Wat een respect heb ik voor hun veerkracht.

Mijn broer vroeg me of ik het niet frusterend vond om dit werk te doen, maar voor mij geeft het juist veel kracht om door te gaan en te willen uitbreiden en groeien. In zo'n gezin kun je direct de noodzaak zien van voedselprogramma's op scholen, economische empowerment en een fieldworker in de sloppenwijk. Precies wat Macheo nu doet dus!

Er zijn nog zoveel mensen die hulp nodig hebben.

Nu stop ik, Aisha is wakker. Ze is nu zes kilo, heeft speelgoed, een kast vol kleren en wil nu waarschijnlijk weer een fles..... Bijgevoegd een foto

mond en klauwzeer

Beste allemaal,

dank voor alle reacties!

Vandaag zal ik eens wat meer delen over het nieuwe vak dat Flo en ik aan het leren zijn: veehouder!

Helaas hebben we afgelopen week een uitbraak van mond- & klauwzeer gehad bij Macheo, waar ook onze 9 koeien nog staan. Dat komt hier wel vaker voor, net zoals bijvoorbeeld Anthrax.

Alle koeien waren wel ingeent, maar we hebben het toch nog gekregen, waarschijnlijk via een koe die we net voor Macheo hadden gekocht.

Op zich is het wel te behandelen, maar het komt wel met een kostenpost: sowieso natuurlijk voor de dierenarts, maar ook omdat de melkproductie veel minder is als de koeien ziek of gestresst zijn. Zo hebben we vanochtend maar 45 liter gemolken ipv de normale 110 (we melken drie keer per dag en totaal meestal zo'n 220 liter).

Alle volwassen koeien zijn aan het herstellen, maar helaas hebben Flo en ik wel een kalf verloren dat net twee weken oud was. Een vrouwelijk kalf dat we naar mn moeder vernoemd hadden (zo leren we; dat doen we dus ook niet meer).

Stierkalfjes halen we twee weken niet eens, die slachten we al na een week, dan heb je ongeveer 20 kilo vlees.

Maar een vrouweljk kalf vertegenwoordigt wel een lifetime-value van zo'n 12.000 euro, dus dat is wel een flink verlies (dit is de verwachte winst die je uit een koe kunt halen als gevolg van verkoop van melk, vlees en vrouwelijke nakomelingen).

Verder zijn we (oke, ben ik ;-)) erg enthousiast over een nieuwe stier die we gevonden hebben:

http://www.sierradesertbreeders.com/Bulls/153.htm (zie foto bovenaan)

Zijn sperma wordt geimporteerd uit Californie en wordt dan kunstmatig ingebracht, dat is iets waar ik komend jaar ook een cursus voor ga volgen. (Je moet toch een beetje blijven investeren in je professionele ontwikkeling, en dit leek me nuttiger dan een MBA.)

Voor de echt geinteresseerden, in de tabel kun je zien op welke punten deze stier gezorgd heeft voor erg goed vrouwelijk nageslacht, als de balken rechts zijn is dat positief, links negatief. Deze zijn dus allemaal erg positief en dat is nogal uniek.

Je keurt dus al je koeien en dan kijk je wat je wilt verbeteren bij het nageslacht, bijvoorbeeld de benen (als ze slechte benen hebben worden ze niet zo oud; logisch), dan kies je dus een stier die erg goed scoort op dat punt.

Florence had gelukkig niet zo'n schema, anders had Aisha waarschijnlijk een andere vader gehad ;-)

Mooi toch? Kijk dat is nou leuk aan dit leven, dat je nu weer alles moet leren over veehouderij. Afgelopen jaar ook veel geleerd over kinderpsychologie en ga zo maar door. Ik denk dat ik me in de afgelopen vijf jaar heel breed heb kunnen ontwikkelen, en dat vind ik mega-interessant.

Goed, genoeg over koeien.

Mat Aisha gaat het oke, ze heeft haar inentingen gehad, dus we hebben niet zo'n beste nacht gehad, maar dat hoort erbij.

Verder van de week bezig geweest met manieren om Grace (social worker bij Macheo) meer counselling te laten doen, ook voor kinderen uit de sloppenwijken. Van de week heeft ze veel tijd besteed aan een 7-jarig meisje dat verkracht was door haar buurman. Veel hulp gegeven aan het meisje om het te kunnen verwerken (...), maar ook om de moeder aan te moedigen om wel vooral door te zetten met het juridische traject.

Die moeder schaamt zich erg dat dit haar dochter is overkomen en staat natuurlijk ook onder druk van de familie van de dader om alle aanklachten te laten vervallen. Die familie woont dus naast haar...

Dit zijn allemaal huisjes van modder en hout van 3 bij 3 meter, waar je dus ook je buren gewoon hoort praten. Er staat dus nogal een heftige druk op zo'n moeder en heel vaak leidt dit er (begrijpelijk) toe dat aanklachten niet doorgezet worden.

Als hij veroordeelt wordt, gaat de dader trouwens wel gewoon 15 jaar de bak in, waarvan de kans hoog is dat 'ie het niet overleefd.

Gerechtigheid is hier vaak ver te zoeken....

Niet zo'n vrolijke noot om mee te eindigen, maar dit waren de dingen die me deze week (o.a.) bezig hebben gehouden.

O ja, heb geen goede foto's van het land, misschien volgende keer.

Is een blog egocentrisch?

Waarom zou je in hemelsnaam een weblog beginnen? Is het niet erg arrogant om te denken dat andere mensen zitten te wachten op jouw belevenissen en hersenspinsels?
Eigenlijk wel, heb ik lang gedacht, maar nu ben ik er dan toch aan begonnen.

Waarom? Omdat ik merkte (lees: omdat ik er voor de zoveelste keer subtiel op gewezen werd) dat de betrokkenheid tussen vrienden op grote afstand met het verloop der tijd steeds kleiner wordt.
Komt natuurlijk vooral omdat het voor mij af en toe raar voelt om iedereen op te bellen om mijn nieuwtjes te vertellen.

Zelfs als het belangrijk nieuws is zoals trouwen, vader worden en een eigen bedrijf beginnen...

Deze blog is dus bedoeld voor vrienden en familie en gaat over prive-zaken en belevenissen die ik hier in Kenia meemaak, want dat het iets anders is dan Kralingen-Crooswijk is de meesten ook wel duidelijk.

Ik heb trouwens wel een beetje aanmoediging nodig, dus reacties zijn welkom!

Oke, daar gaan we: hoe gaat het MIJ? (behoorlijk egocentrisch dus)
Het gaat wisselend, sommige dingen zijn super, anderen erg zwaar.
De ziekte van Maureen heeft iedereen natuurlijk heel erg bezig gehouden hier. Maar we zijn hoopvol en wachten op het moment dat we eindelijk iets voor haar kunnen betekenen en haar kunnen helpen om de oude te worden waar we allemaal zo veel van houden. Alle Kenianen bidden zich hier helemaal suf voor haar (iedere week is hier voor het personeel een kerkdienst op woensdag tijdens de lunchpauze, en ook de kinderen bidden voor haar). Gezien de stappen die ze maakt lijkt het in ieder geval te werken.

Zelf zit ik ook in de lappenmand (opgelapte rolstoel) omdat mijn knieschijf weer dislocated was (eruit geschoten in het NL?). Hetzelfde als ik al twee keer eerder heb gehad, zelfde knie ook. Dus 6 weken gips.
Niet fijn en het was behoorlijk pijnlijk, maar het mag natuurlijk geen naam hebben in vergelijking. Maar het is wel onhandig, met name voor Flo omdat er nu extra veel op haar bordje komt. Wat ze overigens allemaal met een lach en een hoop energie wegwerkt!

Maar het gaat ook erg goed op een aantal andere vlakken: allereerst natuurlijk Aisha, onze prachtige dochter van vandaag exact 6 weken en 5 kilo!
Alle cliche's zijn waar; het is echt leuk! Vantevoren was ik een beetje bang dat ik de hele baby-fase niet zo leuk zou vinden, maar die angst is gelukkig niet uitgekomen. Dus Werger, maak je geen zorgen!
Uiteraard is het ook de mooiste baby ooit.

Ook positief is het feit dat Flo en ik druk bezig zijn om onze eigen boerderij op te starten. Aisha moet immers wel naar school kunnen, en we willen wel per se een internationale school. Die zijn hier vooral bedoeld voor ministers en expats, dus dan weten jullie wel over wat voor prijzen we het hebben.
Uiteraard geef ik mezelf bij Macheo wel een vorstelijk salaris, maar dit zou toch op gaan vallen. Dus we moesten wat anders bedenken: creatief als we zijn gaan we in de melkbusiness. Puur omdat we dieren leuker vinden dan groenten en we hebben geen zin in iets "kouds", zoals real estate of zo.
Gelukkig konden we een hoop geld lenen en hebben we 11 acres gekocht, aan de rivier, grenzend aan de ananasplantages van Del Monte. Erg mooi.
Daar gaan we dus ons huis bouwen, stallen, personeelshuisjes, voedselopslag, een groot waterbassin en op de rest van het terrein gaan we voedsel verbouwen voor de koeien.
Extra inkomen hopen we natuurlijk te halen uit ons St Bernard fokprogramma.
we zullen dus blijven leven van onze salarissen van Macheo en de winsten zullen naar de schoolgelden gaan.
Da's het plan en als dat niet werkt, kan ze altijd nog op de boerderij komen werken...

Groet

Marnix