Niets gebeurd?

Ai ai, zo gaat dat dus. Met veel goede bedoelingen een blog begonnen, en nu al weer veel te lang niets gepubliceerd. Dank voor de herinneringen!

Nu, heb ik tijd, Flo slaapt nog, Aisha is gevoed, verschoond en slaapt, de honden hebben gegeten en ik heb de afwas gedaan (het is immers moederdag).

Oke, hier gaan we dan met de grote Marnix-update:

M'n gips is er af, dus dat is vooruitgang. Het gaat gelukkig goed met de knie. Wel een beetje voorzichtig nog doen op oneffen ondergronden. In Kenia is dat dus overal, behalve in de bank ;-)

M'n broer is langs geweest om Aisha te zien. Erg leuk. Laatste keer was in 2005. Hij vond wel dat er vooruitgang te zien was (pfff... gelukkig maar)

Erg leuk om hem te kunnen laten zien hoe we hier leven, en heel leuk natuurlijk dat hij Aisha heeft gezien en Florence beter heeft leren kennen. Blijft toch altijd een beetje raar idee, dat zoveel mensen m'n vrouw maar 1x hebben gezien.
Maar: in augustus komt Flo weer mee naar Nederland, dus dan heeft iedereen haar in ieder geval al 2x gezien.

Op ons eigen land hebben we ook vooruitgang gemaakt. Het land is omheind. De fundering van ons huis is gelegd, de 3 personeelswoningen zijn bijna klaar. De dam is compleet uitgegraven (25 bij 15 meter en 3 meter diep, in rotsgrond en met de hand)

Het wordt mooi, en Flo en ik hebben heel veel zin om aan ons eigen plekje te kunnen gaan bouwen. Privacy is toch een issue hier op het terrein.

Nu is het zondag ochtend 10 uur en ben ik bijvoorbeeld al weer 3x gestoord voor het een of het ander. Als je er niet bent, lossen ze het gewoon prima zelf op, ben je er wel dan vinden ze dat ze het moeten vragen....

Met m'n broer en een vrijwilligster, Annemieke (die hier nu voor de 5e keer was) o.a. ook op bezoek geweest bij een bedrijf van twee Nederlanders hier in de buurt. Zij maken een virus dat helpt bepaalde insecten te bestrijden. Erg ingewikkeld en interessant.

Wat is er verder gebeurd?

Ik weet dat ik vorige keer ook al geschreven heb over een moeder en een baby, maar dat zijn toch vaak erg ingrijpende verhalen.

Florence werd zaterdag twee weken geleden gebeld dat er grote problemen waren met een moeder (18 jaar) in Kiandutu, de grootste sloppenwijk hier, die 2 weken daarvoor bevallen was van een zoontje. Wij in de auto ernaartoe.

Heb heel wat gezien de laatste jaren, maar dit was wel heftig. Een modderhuisje zonder ramen van 2 bij 2 meter, met helemaal niets...

Veel arme mensen hebben wel iets, bijvoorbeeld een bed zonder matras etc. Deze mensen hadden alleen wat kookspullen.

Beide ouders waren 18 jaar en dit was hun 2e kind. Ze waren van de Luo-stam.

De vrouw kon geen borstvoeding geven, want haar borst was verstopt en dus ontstoken. Dit was een abces geworden en de pus liep uit de huid. De borst was gigantisch opgezwollen en het zag er uit als brandwond. Het 2-jarige jongetje werd dus grootgebracht op (waarschijnlijk niet schoon) water en pap. Dat kan dus echt niet.

We hebben voor haar zuigelingen-poedermelk gekocht en kwamen erachter dat dit 8 euro per blik kost. De beste vader verdiende een halve tot een euro per dag...

Er is geen ander alternatief. Zoiets doet je wel iets meer begrijpen van de kindersterfte in dit soort landen.

Maar goed, wij met de vrouw naar het ziekenhuis, waar haar borst uiteindelijk opengesneden is om alle viezigheid eruit te kunnen halen.

Het baby'tje was op sterven na dood. Zag er 10x lichter uit dan Aisha toen ze geboren werd. Zal het niet snel vergeten, het grootste gedeelte van z'n hoof waren z'n oogkassen met diepe ingevallen ogen. Het had niet de kracht om te huilen of wakker te zijn. Sliep alleen maar. Was dus eigenlijk bezig dood te gaan.

Met de zuigelingenmelk knapte hij ontzettend snel op. Florence haar zus had vakantie van school en heeft de familie een paar dagen gehopen. Na drie dagen werd de eerste lach gezien en we waren er allemaal zeker van dat hij het zou gaan halen. Bij een lokale supermarkt wat blikken zuigelingenmelk losgepeuterd (hier hadden we geen budget voor) en we konden even verder. De vader werk gegeven op ons eigen land, zodat hij opeens 2,5 euro per dag verdiende.

Toen ze op een avond aan het koken waren is de vader het huisje uitgelopen om wat groente te halen. De moeder liep ook even naar buiten. Toen is er brand uitgebroken in het huisje en is het jongetje omgekomen, zijn zusje van twee kon nog ontsnappen.....

Dus Florence moest de volgende dag alles helpen organiseren voor de begrafenis omdat de ouders helemaal in shock waren. Het moest zo snel mogelijk begraven worden omdat anders de kosten van het mortuarium erg oplopen.

Kon Flo dus die baby uit het mortuarium gaan halen en een kistje en alles gaan regelen. Heftig, terwijl je thuis ook een baby hebt. Maakt je continu bewust van hoe bevoorrecht we zijn en hoe ongelooflijk zwaar sommige mensen het hebben.

En als je deze mensen ontmoet, dan gaan ze toch weer verder; hebben ze na een paar dagen weer plannen voor de toekomst etc. Deze mensen zijn zo sterk. Wat een respect heb ik voor hun veerkracht.

Mijn broer vroeg me of ik het niet frusterend vond om dit werk te doen, maar voor mij geeft het juist veel kracht om door te gaan en te willen uitbreiden en groeien. In zo'n gezin kun je direct de noodzaak zien van voedselprogramma's op scholen, economische empowerment en een fieldworker in de sloppenwijk. Precies wat Macheo nu doet dus!

Er zijn nog zoveel mensen die hulp nodig hebben.

Nu stop ik, Aisha is wakker. Ze is nu zes kilo, heeft speelgoed, een kast vol kleren en wil nu waarschijnlijk weer een fles..... Bijgevoegd een foto